پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

«آبرو» باعث شده است بحران‌های اجتماعی در ایران در گوشه‌ی پستو در صندوقی هزار قفل خورده باقی بماند.

زنان در صورت تعدی از هنجار‌های عرفی موجود از سوی جامعه تهدید به نابودی می‌شوند. مکانیسم این تهدید در سراسر نظام اجتماعی ایران به‌گونه‌ای فرامکانی و فراجغرافیایی متناسب با هر زمینۀ فرهنگی عمل می‌کند. اگرچه موارد خشونت علیه زنان در جوامع بسته و محلی بالاتر است، اما در کلیت جامعه به شیوه‌هایی متفاوت وجود دارد و عمل می‌کند. به‌گونه‌ای که زنانی با پایگاه بالای اجتماعی نیز سایۀ این تهدید‌ها را هر چند به اشکالی دیگر تجربه می‌کنند و از آن مصون نیستند.

براساس گفته‌های آسیب شناسان نرخ زنانه شدن آسیب‌ها در کشور ما افزایش یافته اما بسیاری از این افراد پس از یک دوره زندان با جرم‌های دیگر به زندان‌ها باز می‌گردند.

وزارت کشور فرانسه اعلام کرد موراد خشونت خانگی در این کشور در یک هفته اخیر همزمان با اجرای طرح قرنطینه برای مقابله با شیوع بیشتر ویروس کرونا، بیش از ۳۰ درصد افزایش پیدا کرده است.کریستف کاستنر، وزیر کشور فرانسه این موضوع را در یک گفت‌وگوی تلویزیونی مطرح و آن را از تبعات قرنطینه توصیف کرد.وی با استناد به گزارش‌ها درباره خشونت خانگی تاکید کرد که این خشونت در مناطقی که تحت نظارت ژاندارمری قرار دارد ۳۲ درصد و در پاریس ۳۶ درصد افزایش یافته است. این آمار، کل فرانسه را شامل نمی‌شود چراکه مناطق تحت نظارت ژاندارمری این کشور تنها شامل شهرهایی با جمعیت بیش از ۲۰ هزار نفر است

گره روسری‌اش را محکم می‌کند و آستین‌ها را بالا می‌زند و گونی را روی دوشش می‌گذارد و به راه می‌افتد. سیاهی و چرک زباله‌ها، گل‌های روسری‌اش را پژمرده و شادابی چهره‌اش را از بین برده است. هر قدمی که برمی‌دارد، دعا می‌کند زودتر از مأموران جمع‌‌آوری زباله به سطل‌ها برسد. روزگارش از جمع‌آوری ضایعات سطل‌ها و فروش آنها می‌گذرد و اگر چیزی در سطل‌ها نباشد، نانش که طعم فلز، بطری و پلاستیک می‌دهد، آجر می‌شود. این، روایت زباله‌گردی زنان در پایتخت است که «مصطفی راستینه» مدیر بنیاد کاهش آسیب‌های اجتماعی تهران، آن را زنگ خطری می‌داند که به صدا درآمده است: «مسئولان باید تا دیر نشده به این موضوع وارد شوند و اجازه ندهند این پدیده در بین زنان همه‌گیر شود.» برخلاف راستینه، مسئولان دستگاه‌های ذیربط باور دارند چنین معضل و پدیده‌ای در تهران وجود ندارد. همین دیدگاه‌های متناقض ما را وادار کرد تا از زنان زباله‌گرد سراغی بگیریم که پایمان به محله‌های شوش، هرندی و دروازه غار باز شد. راضی کردن آنها برای مصاحبه و قرار گرفتن مقابل دوربین سخت بود، اما دست آخر «نیلوفر» و «ژابیز» حاضر می‌شوند به‌عنوان نماینده از طرف زنان زباله‌گرد با ما گفت‌وگو کنند.